De realiteit is niet zoals die zou moeten zijn of zoals je wilt dat die is, maar de realiteit is zoals die is. Alleen daarop kun je anticiperen. Sprookjes zijn machteloos.

Voor een idealist met veel rechtvaardigheidsgevoel en voor iemand die zichzelf kwetsbaar durft op te stellen en die hoopt dat anderen ook de moed hebben om open en eerlijk over zichzelf te zijn, is het niet makkelijk om zich in deze wereld staande te houden, zich gelukkig te voelen en zich emotioneel en geestelijk met gezonde prikkels te voeden. Veel oerwoede, de uitdaging te leren berusten in onrecht, onmacht, onbegrip, onmenselijkheid, onredelijkheid en oneerlijkheid.

De realiteit is wat je ervaart en hebt ervaren.

Je hebt ervaren/gezien/gehoord/zelf gevoeld dat sommige mensen die hun handen en tong stuk hebben gebeden en die altijd Godvrezend zijn geweest toch niet ontkwamen aan hun ergste angstscenario's en je hebt ervaren dat er mensen zijn die desondanks beweren dat hun gebeden werden verhoord of dat God hen bijstaat (ik vraag me altijd af hoe je zoiets kunt beweren als je denkt aan al die mensen die in concentratiekampen om het leven kwamen of die na de oorlog geen familielid meer over hadden). Er zijn slechte mensen die het goed gaat en goede mensen die niets dan ellende en onrecht doormaken.

De realiteit is dat mensen denken dat ze alles nogal goed hebben geregeld en dat de systemen zoals we die hebben bedacht functioneren, maar ik zie heel iets anders. Ik zie een enorme kloof tussen arm en rijk over de hele wereld, op micro- en op macroniveau. Ik zie alom onrechtvaardigheid en ongelijkheid en ik zie overal enorme problemen door de onnatuurlijke en mensonterende wijze waarop wij leven en met andere levens omgaan.

De realiteit is dat je buitenspel komt te staan, maatschappelijk, sociaal en economisch, als je het spel niet meespeelt. Ik constateer dat je alleen ECHT jezelf kunt zijn als je op en met jezelf bent en dat eerlijkheid en oprechtheid vaak worden afgestraft.

Ik heb ervaren dat (enigszins) toneelspelen, het spel meespelen, slijmen en ja en amen zeggen meer nut hebben dan tegenspraak bieden. Inspraak is vaak een illusie.

Overal is hiërarchie en ik constateer dat vrijwel iedereen met macht, hoe klein of groot ook, niet eerlijk is naar zichzelf toe en over zichzelf. Ik constateer dat ook zulke mensen hun fouten niet willen of durven toegeven, bang voor hun reputatie of omdat ze menen dat ze onschendbaar, onaantastbaar en feilloos zijn. Ik zie mensen die door hun macht, geld en status zijn gaan geloven in hun alwetende gelijk en in hun vermeende recht op meer. Ik zie mensen die makkelijk oordelen over anderen en die de fouten van anderen hoog opnemen, maar die het laag bij de grond vinden als je hen op hun fouten wijst.

In de ogen van iemand met gezag is de ergste fout die JIJ kan maken hem of haar op zijn fouten wijzen. De hand in eigen boezem steken, is iets wat teveel is gevraagd voor velen. Te trots voor. Te autoritair voor.

Ik heb ervaren dat emotionaliteit in onze cultuur bijkans het meest vieze en meest ongeoorloofde is/wordt gevonden. Maar ik constateer dat heel veel diplomatieke mensen die alleen maar beheerst mooie, professionele en zakelijke woorden spreken, oneerlijk zijn, liegen, smoesjes verzinnen, bedriegen, misleiden en de meest afschuwelijke dingen zeggen en de meest voor de hand liggende mooie en menselijke dingen NIET zeggen en niet DOEN.

Ik ben heel erg van het realisme. Ik heb ervaren dat ik heel erg gelukkig word van en in de natuur, van de wereld verkennen, van reizen, van gezelligheid, van een Bourgondische levensstijl, van romantiek en erotiek, van muziek, van schoonheid, van authenticiteit, van waarheid, van humor, van soms helemaal lekker los gaan, van eerlijkheid, van (levens)wijsheid meer dan van kennis. Ik heb mezelf leren kennen als een lief, zachtaardig, talentvol, goedbedoelend, creatief, controversieel, gevoelig, diepzinnig, wisselvallig mens met een hart van goud en met veel wijsheid, EN ook emotioneel, impulsief, ongeduldig, soms onzeker en als iemand die de grootst mogelijke moeite heeft met (onwrikbare, niet zelfreinigende en onbuigzame) autoriteit, maar ook met onrechtvaardigheid en met mensen die bepaalde dingen niet willen inzien en niet willen toegeven.

Realisme is ook in de politiek van belang. Thans zie je dat het geld oneerlijk wordt verdeeld, dat er verkeerde keuzes worden gemaakt en verkeerde prioriteiten worden gesteld en dat eigenbelangen en groepsbelangetjes voor het algemeen belang gaan. Je ziet dat er enerzijds met geld wordt gesmeten en dat er anderzijds geld wordt weggehaald bij mensen die al weinig hadden en die onschuldig zijn.

De huidige trend van lastenverzwaring en bezuinigen op kernzaken als zorg en onderwijs, zijn een moordaanslag op de kwaliteit van leven, op de menselijkheid en menswaardigheid en op de economie. Dit kabinet denkt bijvoorbeeld te moeten bezuinigen op menselijkheid en op uitkeringen, maar één uitgedunde beurs veroorzaakt heel veel uitgedunde beurzen. Het is een domino-effect: haal je de koopkracht weg, dan valt alles in duigen. Je ziet vaak dat mensen doorslaan van het ene in het andere uiterste: eerst gaf men veel teveel uit, nu te weinig. Geld moet rollen, maar niet 1 kant op en wél de juiste kanten op...

De realiteit is dat je niet meer kunt doen, dan de best mogelijke versie worden van jezelf en er het beste van maken door gewoon je best te blijven doen, eerlijk te zijn, jezelf te verbeteren en je eigen verantwoordelijkheid te nemen (kijken naar wat je kan doen om het ZELF te verbeteren), de realiteit te durven analyseren en door leuke dingen te doen en gezond en zo leuk mogelijk te leven. Als gewone burger ben je hoe dan ook een speelbal van de gevestigde orde en van de systemen.

Het is zoals het is.

De mensheid zit op het verkeerde spoor, maar doet nog net voldoende goede dingen om niet helemaal te ontsporen (en zichzelf uit te moorden). En mocht het toch ontsporen, dan is de mens TOT DUSVER nog wel in staat gebleken de zaak weer op de rails te krijgen. Weliswaar nog steeds op het verkeerde spoor, maar allez...

Geniet zodra je kan!