Van alle religies vind ik de natuurgodsdienst het meest holistisch, realistisch en sociaal. Voor de moderne mens lijkt de natuurgodsdienst misschien primitief, maar primitieve volkeren leefden in vele opzichten minder tegennatuurlijk dan wij (ze leefden in harmonie met de natuur en dus met zichzelf en het leven) en hadden meer respect voor en kennis van de natuur. En alles IS natuur.Leven = natuur. Natuur = het leven.

De natuur omvat alles. Als er een God is, dan is God het Al, Al dat is. En de natuur is even wreed en meedogenloos als teder en rechtvaardig. Maar omdat in de natuur ook alles hiërchie is, kan het best zijn dat er een oerkracht of een oerbron is, een natuurlijke opperbron.

Hoe egocentrisch, arrogant en kortzichtig moet een mens zijn om te geloven in een God die een mensachtige/een mensfiguur zou zijn en die zich van alles dat en die zich manifesteert vooral zou bekommeren om de mens, terwijl wij slechts een tijdelijke schakel zijn?

In onze ogen presteren we grootse dingen en we gaan prat op onze kennis, uitvindingen en realisaties, maar zou God - welke God dan ook - daarvan onder de indruk zijn? Zijn de gekapte oerbossen complimenteus naar ons toe? Zijn de uitstervende of uitgestorven dieren en het milieu blij met al onze 'grootse' prestaties? Wat denk je?

Als er al zoiets/iemand als God is, dan geloof ik niet in een beoordelende God, in een God die als een rechter een vonnis over mensen velt. Ik geloof dan eerder in een alom accepterende God: het is zoals het is, het gaat zoals het gaat, fout of goed. That's the game within the game.

Ik vraag me af hoe iemand, zelfs een Opperwezen, zou kunnen oordelen over wezens die zichzelf niet hebben gemaakt, die een marionet zijn van en die gevormd en misvormd worden door hun genen, kwalen, beperkingen, trauma's, talenten, de mate van aangeboren en gekweekt geweten, omgeving, omstandigheden en karakter...

Interessant thema: de willoosheid van en binnen de vrije wil en de beperktheid van de keuzevrijheid. Natuurlijk zijn er de eigen verantwoordelijkheid, het bewustzijnsniveau en de keuzevrijheid (in zekere zin), maar zelfs die worden bepaald door ontwikkelingen waaraan je vaak part noch deel hebt.

Je bent een manifestatie. Een natuurverschijnsel.

Je kan niemand anders worden dan jezelf en dan het best mogelijke dat je in en door bepaalde omstandigheden uit jezelf kan halen (maar daar heb je soms ook geluk en hulp bij en voor nodig).

Ik voel God meer aan als alles in het Al. God als metafoor of als symbool voor al het goede en fijne, van al het oprechte en al het rechtvaardige dat is. 

De dieren, de bloemen, de zon, de maan, de regen, het licht, de mensen, de wind, de hemel, de aarde, het water... Dat zijn mijn Goden, als ik al Goden zou (moeten) hebben. Maar de natuur is ook: vulkanen, aardbevingen, aardverschuivingen, orkanen die jou en mij kunnen doden. Realistisch blijven, naar het totale plaatje blijven kijken!

Ik hou van de natuur en van dingen die natuurlijk (lees ook: zichzelf) mogen zijn en die zich op een natuurlijke wijze mogen en kunnen ontplooien.

Ik herhaal: het enige wat je (hooguit) kunt worden, is jezelf (want je BENT wie je bent) en de best mogelijke versie van jezelf (training, discipline, zelfinzicht, eerlijkheid naar jezelf toe en over jezelf).

Sommigen beweren dat het leven is om van te leren. Ik constateer dat er vele soorten lijden en gradaties van lijden zijn. Er zijn tegenslagen die louteren, maar ook tegenslagen die alleen maar kapot maken. Misschien is dat lijden eeveens een louterende ERVARING (ervaren = weten) en als er meerdere levens bestaan, dan kan zo'n ervaring je misschien louteren, zonder dat je er in dat vorige helleleven van kon leren): iedere ervaring neem je mee...

Misschien ben ik nochtans te menselijk als ik dan vind dat een dergelijk VERMEEND Plan wel heel erg bruusk en cru zou zijn. Zo van: jij komt in dit leven te weten hoe het voelt om onschuldig in een concentratiekamp te worden gestopt waar je na vijf mensonterende jaren wordt vergast en dan beland je op een lijkenhoop, morsdood. Doe er je voordeel mee in een volgend bestaan...

Ik zou niet durven beweren dat het leven is om van te leren. Ik zie mensen die de kans niet krijgen om te leren, die alleen maar mensonterend lijden en worden kapot gemaakt. Als het leven al een leerschool is, dan geldt ook hier: gelijke kansen zijn een illusie.

Ik weet wél dat je met een bepaald karakter en door bepaalde omstandigheden kan groeien, kan leren van tegenslagen. Maar om nou te stellen dat groei het doel van het leven is... dat gaat mij veel te ver. Veel te ver... Te algemeen. En niet eerlijk naar mensen die te erg lijden om te kunnen louteren...

Ik geloof in alles wat ik zie en in wat zich manifesteert en dat ik (nog) niet kan verklaren. Alle opties hou ik open, juist omdat ik niet(s) (wezenlijks) weet en omdat heel veel mogelijk is en vooral wat ik niet voor mogelijk hield. Ik denk dat alles anders is dan de verklaringen die mensen tot dusver hebben gegeven/gevonden...

Enfin, in God geloven, op basis van een boek (een relatief jong boek oftewel een jonge versie van onze waarheid, ook al was het een van de eerste boeken) of omdat we dingen niet kunnen verklaren en dat we dan maar de meest simpele verklaring nemen (in ons voordeel en op onszelf toegesneden), dat gaat er bij mij niet in. Die optie hou ik weliswaar ook in reserve, maar het lijkt me sterk en ik voel me er vooral niet goed bij.

Tijdens mijn waarheidsvinding (en ik heb de tijd om me daarmee bezig te houden, 24/7) sta ik tot dusver het meest dicht bij 'niet weten' en bij mijn eigen versie van de natuurgodsdienst.

Ik heb mogen ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde dan dat de meeste mensen (kunnen en/of willen) beseffen, maar ook dat zijn natuurmanifestaties (dingen die zijn) waar we geen alluidende verklaring voor kunnen vinden. En dat hoeft ook niet. Beleven is belangrijker dan verklaren... Ervaren = leven= weten.

Het is maar je het weet...