In beginsel is het leven een samensmelting van zalige heerlijkheid en dramatische tragedies. God en duivel en hemel en hel zijn dan ook uitstekende metaforen, symbolen.

Niets lijkt te kunnen bestaan zonder de tegenstelling.

Helaas zitten geweld, ongelijkheid, eigenbelang, agressie, oorlog, onbegrip en territoriumdrang en -zucht in ieder levend organisme, dus ook in de mens.

Zoals bij andere dieren de mannetjes elkaar bevechten, zwakkeren buiten de boot vallen en diersoorten op elkaar jagen, zo zit die strijd ook in de mens, al zolang de mens leeft en nog zal leven.

Mensen binnen dezelfde stam of groep bevochten elkaar al en mensen van verschillende stammen en groepen gingen elkaar al te lijf.

Verschillende belangen, gebruiken, karakters, gedragingen, rituelen en teveel testosteron en adrenaline...

De mensheid is behalve een prachtige diersoort ook een tumor die is uitgezaaid. Er zijn veel teveel mensen, veel technologische en maatschappelijke ontwikkelingen zijn positief maar net zoveel ontwikkelingen zijn negatief of worden negatief aangewend.

Al die miljarden mensen beminnen, willen een groot deel van de koek en proberen te overleven, maar moeten ook voor zichzelf en de eigen groep zorgen.

Je ziet constant botsingen tussen verschillende geloofsgroepen, tussen gelovigen en niet-gelovigen, tussen generaties, tussen concurrerende landen, tussen concurrerende individuen en ook tussen families en schoonfamilies.

Iedere familie is een cultuurgroep op zich en dat botst frequent met andere cultuurgroepen.

Als de verschillen te groot zijn, lopen vroeg of laat de spanningen op en ontstaan er clashes. Voor liefde, begrip en respect zijn dan helemaal geen plaats meer. Samenleven wordt onmogelijk.

Het is dan het beste elkaar met rust te laten en ook de haat jegens elkaar te laten rusten (al is het maar in en voor jezelf).

Echter, we leven in een dermate geglobaliseerde, grootschalige samenleving waarin iedereen constant te maken heeft met en afhankelijk is van elkaar dat we elkaar haast niet met rust kunnen (en willen) laten.

De eeuwenoude stammenoorlogen ontaarden daardoor thans in wereldoorlogen. Een wereldoorlog is een burenruzie of familieruzie in het mega, in het groot.

De mammoetsamenleving die de mensheid nu is, zorgt voor meer hulp op grote schaal en voor meer oorlog en strijd op grote schaal.

Kleinschaligheid heeft mijn voorkeur...

Helaas zijn agressie, oorlogen en clashes in het groot en het klein niet te voorkomen, ook omdat er altijd mensen zullen zijn met meer agressie, meer machtswellust en slechtheid, met minder begrip, minder geweten, minder bewustzijn, minder onbaatzuchtigheid, minder wijsheid, minder mildheid en minder liefde in hun pens.

Het bewustzijnsniveau onder mensen verschilt sterk, evenals de mate van geweten, wijsheid, verstand, gevoel en ontwikkelingsniveau (als mens bedoel ik dan vooral).

Voor mijzelf kan ik alleen maar zeggen, dat al die tegenslagen van het leven maar ook al die kennis over de structuur van het leven (licht en donker, vrede en oorlog) me helpen om te leren, om de waarheid en werkelijkheid te zoeken en te benoemen.

Het maakt me iedere keer weer gelukkig als ik een inzicht heb opgedaan en erover kan schrijven. Voor mij tellen alleen waarheid, realiteit, wijsheid en liefde (LOYALITEIT).

En toch betreur ik het, dat het leven op aarde onvermijdelijk en dus van nature OOK bestaat uit oorlog, onbegrip, geweld, pijn, ziekte, domheid, waanzin, gevoelloosheid, concurrentie en welke shit dan ook. Sommige pijn, daar kun je niet van leren , die maakt je alleen maar kapot.

Echter, dat motiveert mij dan weer om zoveel mogelijk stil te staan bij en te genieten van de rozekleurige kant van het leven en dankbaar te zijn voor alles wat goed gaat. Er is al genoeg shit - problemen en tragedies, ongelukken en rampen die voorkomen hadden kunnen worden - waar we van balen en door lijden...

Diep van binnen ben ik tot op het bot verdeeld, net als het leven zelf: schaduw en licht zijn in mij even sterk vertegenwoordigd. Vaak overheerst het licht de schaduw en dan voel ik levensvreugde, liefde en hoop, maar minstens zo vaak is het omgekeerd en dan voel ik vooral wanhoop, treurnis, ergernis, spijt, machteloos rechtvaardigheidsgevoel, haat, wrok, rancune en een intens doodsverlangen.

Ook ik ben net als iedereen een natuurverschijnsel, opgebouwd uit tegenstellingen...

De strijd - een individuele vorm van die stammenoorlog - woedt immers ook in onszelf...

Het leven zit maar raar in elkaar...

Het is niet anders...

GELUKKIG EN HELAAS...