Vaak voeren we (een) strijd met onszelf. Dan zijn er twee krachten in ons actief: de strijdlust en de wanhoop. De strijdlust komt voort uit onze levenslust en goede wil (en doodsangst), de wanhoop komt voort uit onze pijn, trauma, misère en teleurstellingen.

Het is dan net alsof er een oorlog woedt in ons binnenste, in ons hoofd, in ons lichaam, in ons hart en in onze ziel.

We worden weer heel als die twee tegenstrijdige helften in ons opnieuw gaan samenwerken, met elkaar versmelten tot één constructief geheel, als de opbouwende, positieve kracht het heft in handen neemt en het gaat overnemen van de wanhoop.

Het kan heel eng zijn als je na heel veel jaren van innerlijke oorlog ineens vrede, geluk en kracht ervaart. Want dat is nieuw. En als je hooggevoelig bent, ervaar je ook dat weer als overweldigend. Maar het is goed.

Het was en is allemaal niet voor niets. Het heeft een doel en het leidt ergens toe. Het heeft zin. De weg is oneindig lang en hobbelig, maar het heeft zin. Het heeft een betekenis.

Het hele levenstraject is een aanloop naar het paradijs.