De tragiek van onze maatschappij is dat het een XL-maatschappij is geworden die sterker en groter is dan wij en dan ons vermogen om het te besturen. De maatschappij is uit haar jasje gegroeid. Wij kunnen de maatschappij van deze enorme omvang niet meer kwijt in de auto die we besturen.

De wereld is één enorm groot dorp geworden. Alles en iedereen bemoeit zich met elkaar en hangt met elkaar samen, is afhankelijk van elkaar. Dat geeft ook problemen. De grootschaligheid en globalisering zijn ons te machtig geworden. Deze obesitasmaatschappij wordt alsmaar dikker en ongezonder en wij mesten haar nog vetter en worden zelf bedolven onder haar gewicht.

Nu kun je alle problemen maal 7 miljard en straks 9 miljard vermenigvuldigen. Een grote maatschappij - een wereldorde - betekent ook heel veel omvangrijke problemen.

Vroeger had je veel stammen die geïsoleerd leefden. Dat waren als het ware allemaal sub-maatschappijtjes. Overzichtelijk, klein, en dus beheersbaar en bestuurbaar. Nu is de hele wereld tot één grote maatschappijklonter verworden. Het is ons boven de pet gegroeid. De problemen zijn te massaal en te groot, te ingewikkeld.

Er zijn geen grenzen meer en dat maakt angstig en wanhopig. Dat is angstaanjagend. Er moeten grenzen zijn. Nu is het oneindige de grens. De groei is veel en veel te ver door gegaan. Dit is een maatschappij met een gigantisch waterhoofd.

Natuurlijk komt daar nog bij dat er veel te veel mensen zijn die verlangen naar luxe en comfort. Van één diersoort zijn er echt veel teveel, en dat is van de mens, zeker door de manier waarop wij leven.

Het zou beter zijn wanneer er de helft minder mensen zouden zijn en/of wanneer zij allen sober leefden, met het hoognodige.

Zoals onze maatschappij te groot is geworden, zo zijn onze verlangens en ecologische voetafdruk groter geworden dan de planeet aarde zelf. En we vertrappen onszelf en elkaar.